Το «κορίτσι από το Αφγανιστάν»: Πως μοιάζει και πού βρίσκεται 20χρόνια μετά το πρόσωπο της εμβληματικής φωτογραφίας

1 Ιουλίου, 2025


Η Σαρμπάτ Γκούλα σε ηλικία 12 ετών έγινε η «πιο αναγνωρισμένη φωτογραφία» στην ιστορία του National GeographicΤο πρόσωπο της νεαρής Αφγανής με τα θλιμμένα ανοιχτόχρωμα πράσινα μάτια έγινε μία από τις εμβληματικές φωτογραφίες του περασμένου αιώνα, και κόσμησε το εξώφυλλο του National Geographic.Η Sharbat Gula, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως «κορίτσι από το Αφγανιστάν», βρήκε παγκόσμια φήμη τη …

Η Σαρμπάτ Γκούλα σε ηλικία 12 ετών έγινε η «πιο αναγνωρισμένη φωτογραφία» στην ιστορία του National Geographic

Σε αυτή τη φωτογραφία που τραβήχτηκε την Τετάρτη, 26 Οκτωβρίου 2016, ο Ιναμ Χαν, ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου στο Πακιστάν, δείχνει ένα αντίγραφο ενός περιοδικού με τη φωτογραφία της Αφγανής πρόσφυγας Σαρμπάτ Γκούλα, από τη σπάνια συλλογή του στο Ισλαμαμπάντ. Ένας πακιστανός εισαγγελέας δήλωσε ότι η διάσημη «Αφγανή κοπέλα» με τα πράσινα μάτια του National Geographic εμφανίστηκε για πρώτη φορά ενώπιον δικαστηρίου, επιμένοντας ότι δεν απέκτησε με δόλιο τρόπο την πακιστανική υπηκοότητα
AP/B.K. Bangash

Το πρόσωπο της νεαρής Αφγανής με τα θλιμμένα ανοιχτόχρωμα πράσινα μάτια έγινε μία από τις εμβληματικές φωτογραφίες του περασμένου αιώνα, και κόσμησε το εξώφυλλο του National Geographic.

Η Sharbat Gula, η οποία είναι περισσότερο γνωστή ως «κορίτσι από το Αφγανιστάν», βρήκε παγκόσμια φήμη τη δεκαετία του 1980

Σε ηλικία μόλις 12 ετών, το 1984, η Σαρμπάτ Γκούλα έγινε το το διάσημο «κορίτσι από το Αφγανιστάν» με τον φωτογράφο Steve McCurry να απαθανατίζει ένα νεαρό κορίτσι στο Πακιστάν, «στην πιο αναγνωρισμένη φωτογραφία» στην ιστορία του περιοδικού.

Ο McCurry εκείνη την εποχή είπε ότι ήξερε ότι η φωτογραφία στο στρατόπεδο προσφύγων Nasir Bagh κοντά στην Πεσαβάρ του Πακιστάν «είχε δυνατότητες» – αλλά ποτέ δεν συνειδητοποίησε πόσο διάσημη θα γινόταν.

«Ήξερα ότι η εικόνα είχε δυνατότητες τη στιγμή που την τράβηξα, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να προβλέψω ούτε να φανταστώ ότι θα είχε παγκόσμιο αντίκτυπο τις τελευταίες δεκαετίες», δήλωσε στο Metro το 2023.

Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, ο McCurry επικοινώνησε ξανά με την Gula το 2002 και τράβηξε ένα άλλο πορτρέτο της. Πιστεύεται ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που είχε επαφή με την Gula.

Μιλώντας στο Al Jazeera για τη δεύτερη και τελευταία συνάντησή τους, η McCurry θυμάται: «Όταν την βρήκαμε ξανά το 2002, ήταν μητέρα, συνεχίζοντας τον αγώνα της να προσπαθήσει να τα βγάλει πέρα για την οικογένειά της.

«Είδαμε μια εξέλιξη της δυσκολίας να διαπερνάει το πρόσωπό της. Φαινόταν σκληραγωγημένη λόγω του κλίματος, του άγχους, της έλλειψης σωστής υγιεινής, της κακής διατροφής. Παρά τα όσα έχει υποστεί, συνεχίζει ».

Και πρόσθεσε: “Θέλω να συνεχίσω να βοηθάω αυτό το άτομο που ήταν μέρος της ζωής μου. Αισθάνομαι ότι έχουμε αυτή τη σύνδεση”.

Και πρόσθεσε: «Θέλω να συνεχίσω να βοηθάω αυτό το άτομο που ήταν μέρος της ζωής.

Αλλά πού είναι τώρα το «κορίτσι από το Αφγανιστάν»; Από το 2022, ζούσε στην Ιταλία έχοντας εγκαταλείψει το Αφγανιστάν για δεύτερη φορά όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν τη χώρα τον Αύγουστο του 2021.

Μιλώντας στη La Repubblica σχετικά με το γιατί επέλεξε να μετακομίσει στην ευρωπαϊκή χώρα, η Gula είπε: «Όταν έφτασαν οι Ταλιμπάν κατάλαβα ότι θα ήταν δύσκολο για μένα να μείνω: είμαι πολύ γνωστή στο Αφγανιστάν.

«Αρκετές κυβερνήσεις μας έχουν προσφέρει βοήθεια: επέλεξα την Ιταλία επειδή είχα ακούσει τόσα πολλά γι ‘αυτήν, για τον τόπο αλλά και για τους ανθρώπους. Όλοι είπαν ότι εσείς οι Ιταλοί είστε ευγενικοί και φιλόξενοι. Ήξερα μόνο ότι η Ιταλία έχει κάνει πολλά για το Αφγανιστάν. Και αποφάσισα να το δοκιμάσω».

Στην Gula φαινομενικά άρεσε η ιδέα να μην είναι τόσο γνωστή στην Ιταλία σε σύγκριση με άλλες χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και η Αμερική (όπου εδρεύει το National Geographic).

«Μέχρι τώρα, σχεδόν κανείς δεν ξέρει ποια είμαι και για μένα αυτό είναι εντάξει», δήλωσε η Gula στο ιταλικό μέσο. «Θα σας πω κάτι, την πρώτη φορά που πήγα στο νοσοκομείο, κάποιοι γιατροί και νοσοκόμες με κοίταξαν, ήθελαν να μάθουν αν ήμουν το κοριτσάκι στη φωτογραφία. Στο τέλος αποφάσισαν ότι δεν ήμουν εγώ και ήμουν χαρούμενη γι ‘αυτό.

«Μόνο ο δάσκαλός μου στα ιταλικά, ο γιατρός μου και μερικοί άλλοι γνωρίζουν την ιστορία μου, και αυτό είναι εντάξει με μένα».

Το διαβάσαμε εδώ

Δείτε και αυτά
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.